تظاهرات تهران و بوسه های خانم کلینتون!
تظاهرات چهارشنبه ۱۲ مهر در تهران که علیرغم فضای سرکوب و خفقان شدید چندین هزار نفر در آن شرکت کردند، در مناطق مختلفی گسترش یافت و شعارهایی علیه جمهوری اسلامی و فقر و فلاکت در آن طرح شد ، تنها نوک کوه یخ است. (برای اطلاعات بیشتر در مورد تظاهرات ۱۲ مهر و چند و چون آن به اطلاعیه حزب کمونیست کارگری و اخبار مندرج در سایت روزنه رجوع کنید.) برای مقصود این یادداشت همینقدر باید تاکید کرد که اقتصاد جمهوری اسلامی کاملا ورشکسته است. مساله فقط این نیست که در طول مدت کوتاهی ارزش ریال به زیر یک چهارم کاهش یافته بلکه مساله این است که ادامه حیات جامعه ۸۰ میلیونی ایران بصورت فعلی بهیچ وجه ممکن نیست. تظاهرات های ۱۲ مهر فقط جرقه ای برای یک انفجار بزرگ علیه وضع غیر قابل تحمل فعلی است.
اما راه حل اوضاع ایران، همچنانکه بارها بحث کرده ایم، قبل از هرچیز یک تحول سیاسی و در قدم اول کنار زدن جمهوری اسلامی است. در این مسیر دیر یا زود مردم و خیابان و مشخصا طبقه کارگر که بار اصلی همه مصائب را بردوش دارد از شکافی استفاده کرده و به دخالتگری مستقیم در اوضاع سیاسی ایران خواهد پرداخت. آنهم مردم و طبقه کارگری که تجربه سیاسی غنی دارند و در آخرین نمونه با انقلاب ۸۸ (سال ۲۰۰۹) خود عملا پیشگام تحولات عظیم و تاریخی ۲۰۱۱ در کل منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا و جهان شدند ... تظاهرات های ۱۲ مهر فقط نشانه ای از ناگزیری تحولاتی زیرورو کننده در ایران است که نه فقط باید تکلیف بحران و بن بست جمهوری اسلامی را یکسره کند بلکه میتواند تاثیراتی بمراتب عمیق تر در منطقه و در جهان داشته باشد.
دقیقا بهمین دلیل است که تظاهرات های تهران فقط موجب نگرانی اوباش اسلامی حاکم بر ایران و تشدید دعواها و چاره جویی برای حفظ خودشان نشد. بلکه همچنین بلافاصله مورد توجه خاص خانم هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا قرار گرفت. ایشان در یک کنفرانس خبری به تهران پیام داد که "اگر دولت ایران با قدرت‌های جهانی برای روشن کردن ابهاماتی که در مورد برنامه اتمی‌اش مطرح است همکاری کند، تحریم‌ها علیه این کشور میتواند به سرعت کاهش یابد." (نقل از اخبار بی بی سی فارسی.) بعبارت دیگر وقتی خیابانهای تهران شلوغ شد بلافاصله آمریکا موقعیت را مغتنم شمرد تا به جمهوری اسلامی پیام دهد که برای گریز از مرگ توسط مبارزه و انقلاب مردم بهتر است به تب همکاری با غرب و آمریکا رضایت دهد! این البته غیر قابل انتظار نبود. سیاست غرب و آمریکا همواره در جهت حفظ جمهوری اسلامی و استحاله تدریجی آن بوده است. اما سرعت عمل خانم هیلیری کلینتون در مقابل اولین بروزات اعتراضات خیابانی در تهران نشان داد که آمریکا و بورژوازی جهانی تا چه حد نگران اوضاع در ایران و تعیین سرنوشت جمهوری اسلامی توسط انقلاب و دخالت مستقیم مردم است.
اما از این جالبتر این بود که همزمان با سخنان وزیر خارجه آمریکا، خامنه ای مشغول روضه خوانی برای "نخبگان جوان" بود و آب پاکی بر دست خانم کلینتون ریخت. ایشان با همان زبان و بیان خاص خودش اعلام کرد علیرغم همه "فشارها" و "توطئه ها" محکم سرجایش ایستاده و نمی تواند تسلیم خواسته های "دشمنان" شود. این هم البته غیر قابل انتظار نبود. بوسه های خانم کلینتون برای خامنه ای، همچنان که قبلا در همین نشریه بارها توضیح داده شده است، بوسه مرگ است. جمهوری اسلامی اگر از اسلام سیاسی و سیاست های ضد غربی اش دست بردارد بسرعت همین درجه انسجامی که به زور سرنیزه و کهریزک و اسلام برای خود حفظ کرده را از دست خواهد داد و از صفحه روزگار برچیده خواهد شد. همچنانکه با اندکی توجه به رفتارهای جمهوری اسلامی متوجه میشویم در حالیکه مملکت در حال انفجار است و فقر و فلاکت و نارضایتی از هر گوشه در حال فوران است، جناب سید علی امیدش را به اقداماتی نظیر جداسازی جنسیتی، سیاست های فاشیستی اسلامی نظیر افزایش زاد و ولد تا ۲۰۰ میلیون و موشک بهوا کردن و حمایت از اسد و حزب الله و غیره بسته است.
در واقع هم خانم کلینتون و هم "آقا" هردو در وهم بسر میبرند. وهمی که ناشی از منافع و بن بست های ایشان و نامربوط بودن آنها به تاریخ واقعی است. تاریخ واقعی توسط کارگران و مردم، یعنی کسانی که قربانی منافع طبقه سرمایه دار و دولتهایشان (اعم از جمهوری اسلامی و آمریکا) هستند، رقم خواهد خورد. اگر از دیالوگ اخیر تهران و واشینگتن نتیجه ای باید گرفت این است که مردم و کارگران باید به تظاهرات های هرچه وسیعتر و پردامه تری علیه جمهوری اسلامی دست زنند و با قدرت اتحاد و سازمان یافتگی و انقلاب خود زندگی و سرنوشت خویش را از دست همه اینها نجات دهند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر